Dromerige folkpop met onverwachte melodieën en bezwerende geluidseffecten
Deze show is volledig seated en op 1,5 meter afstand. Zo is een coronatest voor toegang niet nodig.
Was Robin Kester met haar ep Peel the Skin nog gratis te parkeren in het hokje indiefolk, met het mini-album This Is Not A Democracy wordt meteen duidelijk dat haar talent zich niet zomaar laat temmen. Samen met Marien Dorleijn (Moss) werkte ze een nieuw geluid: meer elektronica, vintage synths en drums tot een antieke vibrafonette, met haar hypnotiserende stemgeluid en eigenzinnige gitaarspel als definitieve handtekening. Het resultaat is een dromerige, weelderige productie die is geïnspireerd op pop uit de jaren 70 en refereert aan Sufjan Stevens’ raadselachtige slaapliedjes, de indiepop van Cate Le Bon, de dreampop van Beach House en de betoverende schoonheid van Weyes Blood.
