MEESLEPENDE POETISCHE TRIP VAN LITERAIRE PERFORMANCES RONDOM LICHAMELIJKHEID
Vier unieke performers zoeken de randen van de taal op. Ze vragen zich af wat een lichaam is, hoe lichaam en taal zich tot elkaar verhouden en of er een verschil is tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid. Ze brengen sterke literaire teksten op een spectaculaire manier het podium op. Dit programma is voor mensen die wel van lezen houden maar al weken (maanden?) geen boek meer hebben opgepakt omdat ze er niet aan toe komen. Voor literatuurliefhebber die zich niet thuis voelen bij literaire avonden in een boekhandel. Voor kunstzinnige zielen die van poëzie houden maar dichtbundels duur en ontoegankelijk vinden.
Moni Zwitserloot is schrijver, performer, organisator en activist. Thema’s in diens werk zijn eenzaamheid, lichamelijkheid, transformatie en community. In de werelden die die creëert / onderzoekt zitten queer-, gore- en magisch realistische elementen, maar ook schimmels / rottende dingen en lichamen die worden overgenomen door de natuur. Huidige projecten (selectie): het ontwikkelen van een geleide meditatie in dichtvorm, performance als drag clown, gedichtenreeks de eenzame stad, Queer Open Mic en Queer Poetry Course in Nijmegen. Moni zit in een ontwikkeltraject bij Wintertuin.
Dean Bowen (1984) is dichter, performer en programmamaker. Hij houdt zich in zijn werk bezig met de dynamiek van de samengestelde identiteit en hoe deze zich verhoudt tot de politieke en maatschappelijke positionering van het individu. Zijn debuutbundel Bokman (2018) is beschreven als lyrisch, bevlogen en woedend; een persoonlijke zoektocht die universele patronen blootlegt en vele stemmen aan het woord laat. Bokman verscheen in 2021 in Italiaanse vertaling. In 2020 verscheen het chapbook Ik vond geen spoken in Achtmaal. Een intieme zoektocht naar wat er overblijft van een mens nadat ze gestorven zijn. In deze publicatie, die tot stand kwam in samenwerking met literair festival Tilt en het Prins Bernhard Cultuurfonds – Noord-Brabant, zoek Bowen naar een manier om zich te verhouden tot activist en dichter Henriette Roland Holst. Hiervoor verbleef hij op het voormalige landgoed van Roland Holst op de Oude Buisse Heide in diens voormalige buitenhuis.
Lena Plantinga (1999) wilde als kind Carice van Houten worden én Carry Slee. In 2023 studeerde ze af aan Writing for Performance, sindsdien is ze als toneelschrijver en (podium)dichter een beetje Carice en een beetje Carry. Ze schreef toneelteksten voor Theaterfestival Karavaan, Theatergroep Playback en de Theaterstraat. Haar proza, poëzie en essays vonden plek bij Hard//Hoofd, Het Liegend Konijn, De Optimist en op podia van o.a. Theater Bellevue, Mensen Zeggen Dingen en Dichters in de Prinsentuin. Het liefste schrijft ze over vrouwelijke personages die liefhebbend en gevaarlijk zijn. Onder de vleugels van het ontwikkeltraject Slow Writing Lab werkt ze aan haar debuutroman over angst, rouw en vrouwelijkheid met als leidraad een oud vissersverhaal.
Terra van Dorst (2001) is een kunstenaar met een focus op taal. Ze schrijft poëzie en essayistische teksten en combineert deze op verschillende manieren met beeld en audio. Haar werk gaat over vrouwelijkheid, lichamelijkheid en de zee. In haar werk zijn de grenzen tussen verschillende disciplines vloeibaar. Ze werkt samen binnen collectieven en met verschillende kunstenaars, muzikanten en schrijvers. Ze schreef voor haar afstuderen een bundel genaamd In mijn droom besta ik uit pixels en publiceerde onlangs bij Hard//Hoofd en Het Moet.
Deze avond is voortgekomen uit een open call van ‘EKKO Te Koop’, waar we ruimte maken voor nieuwe initiatieven in onze zaal.
