Emeralds is een band uit Cleveland, Ohio en bestaat uit John Elliott, Steve Hauschildt en Mark McGuire. Met hun indrukwekkende discografie van zo’n 40 albums weten ze op elke release vriend en vijand te verrassen. Op het laatste wapenfeit Does It Look Like I’m Here creëren ze melodieuze achtergronden met dynamische teksturen en minimale structuren die balanceren tussen space-rock, ambient en kosmische drones. Live is de muziek van Emeralds vooral geïmproviseerd van karakter en draait het om synthesizer en gitaar, ofschoon ook stem, elektronica en “field recordings” worden gebruikt.
Ondanks het feit dat hun muziek niet tot een specifiek genre gerekend kan worden is de muziek van wonderlijke schoonheid die nog het meest doet denken aan Terry Riley en Popol Vuh.Rumor is een festival voor avontuurlijke muziek. Centraal staat innovatieve muziek op de scheidslijn waar jazz, pop en gecomposeerde muziek samenkomen. Rumor word op onregelmatige basis georganiseerd in Utrecht, Nederland. De gebruikelijke formule voor een Rumor avond is: drie concerten op drie locaties, voor één prijs.
Grenzen zijn er niet per se om te doorbreken, maar om af te bakenen. Om duidelijkheid te scheppen. Ook als het om muziek gaat. Handig misschien voor wie muziek bij het publiek wil brengen. Voor wie het wil verkopen of uit wil leggen. Maar de muziek zelf heeft daar geen boodschap aan. Evenmin als de muzikanten. Vanuit die gedachte ontstond ooit Rumor, het Utrechtse muziekfestival dat net zo bewegelijk en plooibaar wil zijn als de muziek zelf.
Toen eind 1995 het allereerste Rumor festival werd georganiseerd, waren de gevolgen eigenlijk nog niet te overzien. Er was vooral een vaag gevoel dat men steeds vaker ‘elkaars terrein’ betrad. Dat steeds meer interessante en actuele muziek zich nauwelijks nog in de traditionele genre-indelingen liet vangen. En dat juist daardoor veel van de spannendste, meest interessante en vitale muziek juist tussen de wal en het schip dreigde te vallen.
Rumor moest niet zozeer een ‘podium’ in de traditionele fysieke betekenis zijn, maar vooral een concept dat juist die nieuwe, binnen de tradities vaak ongrijpbare muziek, bij het publiek kon brengen dat het verdiende. Inmiddels zijn we vijftien jaar en ruim zestig Rumor afleveringen verder en bewijst dat concept zich – evenals de muziek zelf – nog altijd als springlevend. En noodzakelijk, want hoezeer de muziek die de oude genres overschrijdt zich ook als een olievlek uitbreidt, de muzikale infrastructuren blijken zich veel trager aan te passen.
