De cirkel is rond: een persoonlijke ode aan EKKO door Amber Arcades

Van Cybermania-feestje tot support slots, tot een eigen headline-show in onze zaal. Annelotte de Graaf van Amber Arcades en EKKO verschillen niet zo veel, en spelen een belangrijke rol in elkaars leven. Voor ons jubileum in 2021 schreef Annelotte over haar persoonlijke verhaal in EKKO.

Tekst: Annelotte de Graaf

EKKO en ik schelen niet zo veel. EKKO is geboren in 1986, ik in 1988. Allebei in Utrecht, geboren en getogen. Als een oudere stiefbroer werd EKKO halverwege mijn leven ineens een deel daarvan. Een stiefbroer waar ik op dat moment heel erg tegenop keek en bij wie ik stiekem kon afkijken wat cool was.

Toen ik als zestienjarig gothic meisje voor het eerst bij EKKO kwam vond ik EDM en darkwave muziek het absolute toppunt van cool. EKKO was me al lang voor en programmeerde sinds 1995 een maandelijkse darkwave goth clubavond genaamd Cyberia. Eerst schuchter, later vol overgave stortte ik me in het duistere nachtleven. Mijn herinneringen aan de talloze Cyberia avonden in EKKO die volgden worden bevolkt door tengere jongens in latex rokjes, stoere meisjes met elke maand een gekkere outfit, en op de achtergrond altijd die kenmerkende four to the floor dreunende beat met daaroverheen kreunende en krijsende samples.

Een van die tengere jongens werd mijn allereerste vriendje, die ik, waarschijnlijk minder subtiel dan ik dacht, een hele avond heb staan aanstaren op de dansvloer, waarna hij voor de deur van EKKO aan mijn vriendin vertelde dat hij mij ook wel leuk vond. De tengere jongen en ik hielden helaas niet langer dan een paar maanden stand, maar EKKO bleef een rotsvast deel van mijn leven.

Ik ging studeren en werd lid van studentenvereniging B.I.T.O.N, een vereniging die in 1973 voortkwam uit de oudere vereniging Societas Studiosorum Reformatorum (S.S.R). S.S.R. was sinds 1906 al gevestigd in het pand aan de Bemuurde Weerd W.Z. 3, waar nu EKKO in zit. U ziet, de toevalligheden des levens hebben mij en EKKO dus al in een ver verleden aan elkaar voorbestemd.

Na een studie-uitwisseling in Philadelphia in 2010 waar ik de mandoline had leren spelen begon ik, terug in Nederland, ook zelf in een folkbandje te spelen (we noemden onszelf Oh, Brave Wide Eyes). EKKO voelde in die beginjaren als het ultieme, glinsterende einddoel. Elke week spitte ik door het muziekprogramma van EKKO heen om te kijken of er nog bands kwamen spelen waar wij misschien het voorprogramma voor zouden mogen doen. Na een paar jaar her en der wat support shows te hebben gespeeld op Utrechts podia mochten we af en toe ook speciale avonden vullen in de EKKO samen met andere Utrechtse acts. Met The Secret Love Parade in 2012 en My Blue Van en Corneille in 2013. Dat voelde als een uitzinnige zegetocht.

Naast de ontwikkelingen in mijn leven en muziekcarrière vonden er bij EKKO ook grote veranderingen plaats. In 2015 trok EKKO de stekker uit de Cyberia avonden. Ik heb even geslikt, maar ik denk dat het beter was zo. In datzelfde jaar scheidde ik me af van Oh, Brave Wide Eyes. Ook dat was even slikken maar beter zo. Ik vloog naar Amerika om mijn eerste album op te nemen onder mijn nieuwe “nom de plume”: mijn soloproject Amber Arcades. Het album werd opgepikt en ineens mocht ik in EKKO komen spelen als headliner! De release van mijn eerste album vierde ik in 2016 in EKKO. De doop van mijn eerstgeborene was magisch.

In de jaren daarna heb ik gelukkig nog vaak als optredend artiest naar EKKO kunnen terugkomen. Op Le Guess Who? Festival in 2016 bijvoorbeeld, back to back met goede vrienden van Quilt, die ook mijn debuutplaat hadden ingespeeld en in EKKO tijdens het laatste nummer het podium beklommen om de show samen af te sluiten met een buitenaardse jam. Alles klopt en alle cirkels zijn rond bij EKKO, altijd. Ook mijn tweede album mocht ik komen presenteren in EKKO, en her en der kwamen nog wat optredens gewoon zomaar, omdat het leuk was.

Ook als bezoeker heb ik veel bijzondere shows in EKKO mogen bijwonen. Father John Misty in 2012, helemaal solo en misschien een beetje van de kaart, bijna kwetsbaar. Harpiste Marry Lattimore tijdens Le Guess Who, die in haar zachtheid de hele zaal plat speelde. Industriële metalband Uniform die het gebouw op zijn grondvesten liet schudden.

Alle smaken van de popmuziek kwamen langs, tot corona de hele muziekwereld ineens in stilte hulde. Twee jaar lang waren we op onszelf aangewezen. Ik trok me terug om aan een nieuw album te werken, bevrijd van alle verwachtingen en druk die ik mezelf had opgelegd. Muzikaal een beetje terug naar mijn gothic-roots, zelfs. EKKO gebruikte de lockdown om de nodige verbouwingen uit te voeren zal straks als een schitterende feniks worden heropend. Ik zal er zijn bij die opening morgen, en een paar nieuwe liedjes spelen als voorproefje van mijn komende album. Zo is de cirkel weer rond.