Opeens zijn ze er weer, 13.
Moeder aller trio’s, punkbluesrock uit Amsterdam.
Drie door de wol geverfde rockers formeren op het verleden van bands als Fatal Flowers, Scram C Baby, Hallo Venray, Ellen ten Damme, Kane, the Soft Parade, Daryll Ann, etc. de indie rockband “13” (spreek uit Dertien).
2010 : 15 jaar nadat hun eerste, inmiddels legendarische bluesvinylsingle werd uitgebracht op het Electrolux-label, de voorloper van Excelsior Recordings, moest het wel zo zijn dat ook hun debuut-cd hier het levenslicht ziet.
In een tijd waarin vaandeldragers als Jack White en Josh Homme met hun side-projects bij het grote publiek kunnen doorbreken, zal er voor 13 ook een plek zijn weggelegd, moet Robin Berlijn gedacht hebben. Een flinke dosis onstuimige indie-punk-bluesrock in de trant van Velvet Underground, Jon Spencer, The Replacements en Dream Syndicate.
Samen met Dick Brouwers op bas, en Henk Jonkers op drums, hebben deze drie heren hebben al heel wat meer bands in de NL-muziekscene op smaak gebracht, dan je op het eerste gezicht zou denken. Maar nu presenteert dit illustere trio zichzelf met een collectie van 11 nummers, op een cd die als een wervelwind over je heen raast.
Hun grote-stads-blues wordt doorkliefd door Berlijn’s van melancholie doordrenkte vocalen. Onbeschaamd rockend, met puntige gitaarsolo’s en verrassend pakkende songs, legt 13 de lat voor Nederlandse gitaarbands weer een stukje hoger.
Iedereen die 13 ooit wel eens live heeft meegemaakt, als voorprogramma van Claw Boys Claw, of tijdens Sleazefest of Subbacultcha,weet , dit is menens.
